Biologia stonki kukurydzianej
Szkodnik jest chrząszczem o długości ciała dochodzącej do 7 mm i dość charakterystycznym i zapadającym w pamięć ubarwieniu. Samice składają zwykle do 800 jaj, jednak w sprzyjających warunkach może złożyć nawet 1400 sztuk — tak donoszą badanie przeprowadzone przez Instytut Ochrony Roślin -PIB. Dodatkowo osobniki dorosłe mogą przemieszczać się na znaczne odległości, co przy dużym zagęszczeniu upraw kukurydzy sprzyja jego szybkiemu rozprzestrzenianiu.
Samice stonki kukurydzianej składają jaja do gleby, w której larwy po wylęgu rozpoczynają intensywne żerowanie.
Co sprzyja wzrostowi presji stonki kukurydzianej?
Zdecydowanie największą liczebność stonki kukurydzianej zaobserwowano na plantacjach kukurydzy uprawianej w monokulturze — sprzyja ona jej namnażaniu. Dodatkowo wzrostowi zagrożenia ze strony stonki kukurydzianej sprzyja trudność w jej zwalczaniu w uprawie kukurydzy.
Zachodnią kukurydzianą stonkę korzeniową można zwalczać przy pomocy insektycydów z różnych grup chemicznych, które można nabyć w sklepie online: https://osadkowski.pl/srodki-ochrony-roslin/insektycydy--c-001119.
Jakie szkody powoduje stonka kukurydziana?
Larwy bytują w glebie i rozpoczynają żerowanie na częściach podziemnych roślin. W zależności od terminu wylęgu mogą niszczyć rośliny w różnych fazach rozwojowych. Żerowanie stonki kukurydzianej zaobserwowano już na kiełkujących ziarniakach. W przypadku starszych roślin niszczą włośniki i wgryzają się do wnętrza korzeni. Larwa wygryza wnętrze korzeni i przemieszcza się do nasady łodygi.
W wyniku żerowania na roślinach w niskich fazach rozwojowych dochodzi do ich szybkiego i całkowitego zamierania. Stonka kukurydziana żerująca na starszych roślinach prowadzi do upośledzenia pobierania wody i składników pokarmowych. W efekcie czego zahamowany jest wzrost roślin, a czasem nawet dochodzi do ich zasychania. Uszkodzenie korzeni, w tym także podporowych, sprzyja wyleganiu roślin.
Osobniki dorosłe również żerują, jednak szkody przez nie powodowane nie są tak duże, jak w przypadku larw. Żerują one na kolbach — przegryzają znamiona w kolbach, w efekcie czego kolby są "szczerbate" w wyniku braku możliwości zapylania.
